(nielong) And December

ข้อมูลเบื้องต้น

credit pic: pinterest

And December

Pairing: nielong (Kang Danieal x Ong Seongwu)

Background music: And July – Heuze (ft.Dean, DJ Friz)

1

            ‘เห็นเคยบอกว่าชอบเลยเอามาให้’

            องซองอูมองกล่องนมที่แปะโพสต์อิทในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคนที่นั่งเยื้องจากเขาตรงหน้าต่างที่ก็มองมาทางเขาเช่นกัน อีกฝ่ายสะดุ้งโหยงแล้วหันกลับไปมองนอกหน้าต่างตามเดิม ซงอูยิ้มพร้อมกับเดินถือขนมในมือมานั่งโต๊ะฝั่งตรงข้าม ตรงหน้าคังแดเนียล

I can give you the world

ขอแค่เธอเข้ามาหาฉัน

            “เอามาให้หรอ?”

            “เปล่า ไม่ใช่ของฉัน”

            “ไม่ใช่ได้ไง นี่ลายมือนาย”

            “ก็มีคนฝากเขียนไง เขาฝากเอามาให้”

            “แต่เช้าเลยเนอะ คงฝากกับนายตั้งแต่เมื่อวานเลยล่ะสิ”

            “ก็เออดิ ต้องรีบให้ ไม่งั้นเดี๋ยวของจะเสีย”

            ซองอูทำหน้าตาเข้าใจกับสิ่งที่แดเนียลพูด ก่อนจะหยิบหลอดเจาะกับกล่องนมแล้วดูดให้คนตรงหน้าดู เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจะเดินกลับโต๊ะแต่ก็ต้องชะงักเท้าตัวเองไว้แล้วหันกลับมามองแดเนียลที่ยังคงหันไปมองทางหน้าต่างอยู่อย่างนั้น ซองอูนั่งลงข้างๆ แดเนียลก็จะยื่นหน้าไปกระซิบข้างหู

            “เท่าที่ฉันจำได้นะ ฉันบอกนายคนเดียวนี่นาว่าชอบนมยี่ห้อเนี้ย”

            แดเนียลหันควับมองอีกคนที่ส่งยิ้มแฉ่งมาให้ นึกเกลียดความคิดของตัวเองที่ซองอูจะต้องไม่รู้แน่ๆ ว่าเป็นเขาเองที่เอามาให้แล้วยังจะต้องมามองอีกคนดูดนมกล่องฮัมเพลงกวนประสาทเขาอีก แต่อย่างน้อยขอก็รู้สึกดีใจที่ซองอูก็ยังยอมกินนมที่เขาซื้อให้แหละหน่า

I can give you the world

แค่พูดมันออกมา

ฉันทำให้เธอได้ทุกอย่างแหละ

2

ค่ำคืนที่เร่าร้อนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ในเดือนเจ็ด

รางกับวันหยุดทั้งหมด

บางทีมันอาจจะเย็นลง

แต่วันนี้มันแตกต่างออกไป

ความรู้สึกที่ฉันผลักมันไปด้านหลัง

ฉันจะบอกเธอวันนี้

I hope we’ll OK

            แดเนียลนอนกระสับกระส่ายไปมาบนเตียงในห้องเช่าของอพาร์ตเมนท์แห่งหนึ่งในเมือง อาจจะเพราะหนาวเพราะตอนนี้ฤดูหนาวในเดือนธันวาคมคืบคลานเข้ามาแล้ว หากแต่แดเนียลกลับคิดว่าคงไม่ใช่ เพราะข้างในของเขามันร้อนรุ่มไปหมดแม้แต่จะข่มตานอนก็ยากลำบาก

            เขารู้ดีว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร แดเนียลลุกจากเตียงเดินวนไปวนมาพลางเกาหัวไปด้วย เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์มานั่งจ้องวันที่ 24 ธันวาคม กดปลกล็อคและกดโทรหาเบอร์ที่เซฟเป็นรายการโปรดไว้รองจากเบอร์โทรศัพท์แม่

            ‘องซองอู’

            รอสายอยู่นานก็ไม่มีใครรับ ระหว่างนั้นหัวของเขาก็คิดแผนเอาไว้ว่าคืนนี้จะทำอะไรบ้าง ออกไปกินข้าว ดูเทศกาลข้างนอก พอดึกๆ ก็...

            (เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะ กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ)

            ...องซองอู!...

            “ว่างแล้วโทรกลับหาฉันหน่อยนะ ฉันว่าจะชวนนายไปกินข้าววันคริสต์มาส”

            รออยู่สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แดเนียลรีบวิ่งไปหยิบมือถือมากดรับโดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าเป็นใครโทรมา

            “ฮัลโหล ว่าไงว่าไหม?!”

            (เบาๆ ดิ ฉันจะโทรกลับมาบอกว่าคืนนี้ไม่ว่างที่บ้านฉันมาฉลองกัน”

            “อ้าวหรอ...”

            เสียงแดเนียลเหี่ยวลงจนซองอูจับสังเกตมันได้ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ

            (นายจะมากินที่บ้านฉันก็ได้นะ ฉันไม่ว่าหรอก)

            “ได้หรอ?”

            (เออได้ดิ ฉันบอกพ่อแม่ไว้แล้ว โทษทีเมื่อกี้ฉันทำกับข้าวอยู่อะเลยไม่ได้รับสายนาย)

            “โอเคๆ เดี๋ยวฉันออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

            (ไม่ต้องรีบมากนะ เดินทางมาดีๆ)

            “รู้แล้วหน่าเจอกัน”

            (เจอกันๆ)

ฉันใส่น้ำหอมนิดหน่อย

ฉันสวมรองเท้าจอร์แดนราคาแพง

หลังจากนั้นก็รับโทรศัพท์จากคุณ

“ฉันว่าน่าจะออกไปไม่ได้นะ”

3

            แดเนียลยืนรออยู่หน้าห้องซองอูสักพักก็ตัดสินใจกดออดเรียกคนในห้องให้ออกมาเปิดประตู

            (มาตัวเปล่าหรอ?) ซองอูพูดผ่านกล้องที่ติดอยู่หน้าห้อง

            “เห็นอย่างนี้ฉันก็มีของขวัญมาหน่า”

            (ไหนอะ?)

            “เดี๋ยวเอาให้ เปิดประตูเร็วๆ มันหนาวนะเนี่ย”

            ซองอูหัวเราะก่อนจะเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา ภายในห้องเงียบสนิทยังไม่มีแม้แต่เงาของผู้ปกครองของซองอูแม้แต่น้อย

            “พ่อกับแม่ล่ะ?”

            “ยังไม่มาน่ะ อีกแปปนึง”

            “อ๋อ”

            “แล้วไหนของขวัญฉัน?” เขาแบมือออกไปขอของขวัญ แดเนียลแกล้งทำสายตาเอือมระอาใส่ก่อนจะวางกล่องนมยี่ห้อโปรดของซองอูไว้บนมือของเขา

            “เมอร์รี่คริสต์มาส”

            “อีฟ”

            “เออนั่นแหละ พรุ่งนี้ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วหน่า”

            “ฮ่าๆๆๆ อะไรกัน ให้ฉันแค่นี้หรอ นายก็เอามาให้ฉันทุกวันอยู่แล้วนี่”

            “เรื่องมากจริง อยากได้อย่างอื่นไหมอะ”

            “ไม่เอาหรอก แค่นายมาก็พอแล้ว นั่งก่อนดิ”

            แดเนียลพยักหน้าก่อนจะนั่งลงกับพื้นห้องหน้าทีวีจอยักษ์ เขาหยิบรีโมตกดเปิดทีวีมองดูข่าวบรรยากาศในคืนงานคริสต์มาสอีฟ ในห้องซองอูก็จัดต้อนรับบรรยากาศ ทั้งสายรุ้งเอามาแต่งห้อง ไหนจะต้นคริสต์มาสตรงข้างทีวี แล้วก็มีไฟแต่งห้องรอบหน้าต่างอีกด้วย

            เด็กที่แท้ องซองอู...

            “อ้าว มาไม่ได้แล้วหรอครับ?”

            “….”

            “อ๋องั้นไม่เป็นไร บอกพ่อรักษาสุขภาพด้วยนะครับ หายไวๆ แม่ด้วยนะ”

            “…”

            “คร้าบๆ เมอร์รี่คริสต์มาสครับ”

            “ทำไมหรอ?”

            “พ่อกับแม่มาไม่ได้น่ะ บอกว่าพ่อไม่สบาย”

            “อ้าวงี้...”

            ก็เหลือกันสองคนอะดิ

            เยี่ยมไปเลย!

            “อืม ก็มีแค่เราสองคนแหละ ฉันคงไม่ชวนเพื่อนมาเพิ่มหรอก เขาก็คงอยู่กับที่บ้านกับแฟนแหละ”

            “อ๋อ มีอะไรให้ช่วยไหม”

            “มี ช่วยยกกับข้าวมาตั้งโต๊ะกินกันตรงนี้เนี่ยแหละ”

            ทั้งสองคนนั่งกินข้าวหน้าโทรทัศน์เงียบๆ เพลงคริสต์มาสดังคลอออกมาจากลำโพงโทรทัศน์ แดเนียลขำออกมาเบาๆ จนซองอูต้องเงยหน้ามอง

            “มีอะไร?”

            “ตลกดีอะ กินข้าววันคริสต์มาสแล้วมีเพลงประกอบอีก ฉันนึกแล้วจี้อะ”

            “นายเส้นตื้นรึไง ประสาทป่ะเนี่ย แล้วนี่กินเสร็จยัง”

            “เสร็จละ”

            “ช่วยฉันล้างจาน”

            “โห่ยไรวะ เออๆๆ”

            แดเนียลเดินเก็บของจากโต๊ะอาหารเมื่อสักครู่มาช่วยซองอูล้างจานในครัว ระหว่างนั้นในหัวของเขาก็เตือนความจำเรื่องที่จะบอกกับซองอูเช่นกัน

ถ้าฉันพูดมันในเดือนห้า

ฉันอาจจะเหมือนคนใจร้อน

แต่ถ้าเป็นเดือนหก

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอต้องยุ่งแน่ๆ

            จะบอกตอนนี้ดีไหมวะ จะดูรีบร้อนไปรึเปล่า?

            หรือรออีกสักหน่อยดี? ล้างจานเสร็จค่อยบอกงี้ เดี๋ยวจานแตก

            แต่ให้นมกล่องมาหลายเดือนละนะเว้ย

            “แดเนียล”

            “ห๊ะ?!”

            “ทำไมต้องเสียงดังด้วย ฉันรอล้างน้ำเปล่าจากนายอยู่เนี่ย เห็นถูอยู่นานแล้ว”

            “เอ้อ โทษที”

            “เป็นไรป่ะวะ ทำไมเหม่ออะ” ซองอูรับจานใบสุดท้ายจากแดเนียลมาล้างเสร็จก่อนจะเท้าเคาน์เตอร์มองอีกฝ่าย

            “ถ้าฉันบอกนายเรื่องนึงนายจะโกรธฉันป่ะ?”

            “เรื่องอะไรอะ นายทำแมวของตัวเองที่ฉันชอบที่สุดตายหรอ?”

            “ไม่ใช่เว้ย อะไรของนายวะ ไม่ได้ตลกนะเนี่ย ฉันซีเรียส”

            “อะๆ ว่ามาๆ”

            “ฉันชอบนาย”

            “...”

            “ชอบมาตั้งนานแล้วนะ”

            “…”

            “คบกันไหม?”

            ซองอูหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือตัวเองขึ้นขยี้หัวอีกฝ่ายจนเละไปหมด “ทำไมฉันจะไม่รู้วะ ไอ้มนุษย์นมกล่อง”

            “เพื่อนที่ไหนเขาเอาของที่ชอบให้กันทุกวันๆ ถูกป่ะ”

            “....”

            “ฉันก็รออยู่เมื่อไหร่นายจะพูดสักที”

            “ฝากตัวด้วยนะครับคุณคังแดเนียล”

            “....”

            “ขอบคุณสำหรับนมกล่องที่ชอบในทุกๆ วันนะ ตอนนี้ฉันก็ตอบแทนนายด้วยการมอบของที่นายชอบให้นายแล้ว”

            “อะไรอะ?”

            “ฉันไง” ซองอูหัวเราะเสียงดัง แดเนียลเองก็หัวเราะตามเขาไปด้วย ที่ซองอูพูดก็ถูกเพราะของที่เขาชอบที่สุดคือองซองอูจริงๆ

                       

  B
  E
  R
  L
  I
  N
  ?           

 

เนื้อเรื่อง

ไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหานิยายได้ เนื่องจากเจ้าของเรื่องปิดการเข้าถึง